In chelatoren zitten moleculen die zich aan ijzer kunnen binden, waarna ze met het ijzer het lichaam verlaten via de nieren of de darmen. Zonder deze medicijnen zal vrijwel iedere PKD-patiënt vroeg of laat met ijzerstapeling te maken krijgen vanwege de verhoogde ijzeropname uit het voedsel – zelfs wanneer die nooit een bloedtransfusie krijgt!

Patiënten die regelmatig bloedtransfusies krijgen, hebben nog veel meer last van ijzerstapeling omdat met iedere bloedtransfusie ongeveer 200 mg ijzer het lichaam binnenkomt en het lichaam niet in staat is dit ijzer op de een of andere manier te verwijderen. Het overschot aan ijzer wordt opgeslagen in met name de lever, het hart, de pijnappelklier (hypofyse) en de alvleesklier. Als daarin te veel ijzer wordt opgeslagen, kan dat deze vitale organen aantasten.

Daarom krijgt vrijwel iedere PKD-patiënt een vorm van chelatietherapie. Het is beter ijzerstapeling zo goed mogelijk te voorkomen door al vroeg met chelatietherapie te beginnen. Het blijkt namelijk erg moeilijk voor tieners en jongvolwassenen om de therapie goed vol te houden.

Naast het klassieke deferoxamine (handelsnaam Desferal) dat via een infuus onderhuids of in een bloedvat moet worden toegediend, zijn er de laatste decennia twee nieuwe chelatoren in de vorm van een pil op de markt gekomen: deferipron (handelsnaam Ferriprox) en deferasirox (handelsnaam Exjade). Deze medicijnen kunnen vervelende bijwerkingen hebben. Een patiënt moet samen met zijn hematoloog aan de hand van eventueel optredende klachten goed bepalen welke chelator (of combinatie van chelatoren) geschikt is.

In dit filmpje laat Jonathan zien hoe je een onderhuids (subcutaan) infuus bij jezelf zet bij een desferalbehandeling.